Türkiye’de giderek hızlanan bir “mutlak yoksullaşma” yaşanıyor. Bu süreç 31 Mart 2024 yerel yönetim seçimlerinden sonra hızlanacak.

20.2.1947 gün ve 5018 sayılı İşçi ve İşveren Sendikaları ve Sendika Birlikleri Hakkında Kanun 26.2.1947 günlü Resmi Gazete’de yayımlanarak yürürlüğe girdi.

Türkiye’de işçi sendikacılığı ve işçi sınıfı hareketi konusunda sayıları binleri bulan makale ve birkaç yüzü bulan kitap yayımlanmış, üniversitelerde çok sayıda yüksekli şans ve doktora tezi hazırlanmıştır.

Atatürk’ün devletçilik politikası, Türkiye’nin ekonomik kalkınması olduğu kadar, ekonomik ve siyasi bağımsızlığı ve milli birliğin oluşturulup güçlendirilmesi açısından son derece önemliydi.

Büyük bir birikime sahip olan Türkiye işçi sınıfı ve sendikacılık hareketini ve tarihini anlayabilmek için başvurulması gereken kaynaklardan biri de, sendikacıların, işçilerin, sendikal alanda çalışmış akademisyenlerin, sendika uzmanlarının yaşam öyküleri ve anılarıdır.

Tekgıda-İş Sendika Akademisi, Türkiye işçi sınıfı ve sendikacılık tarihi konusunda geçtiğimiz iki hafta, Türkiye’de Sendika Tarihleri ve Türkiye’de Grev ve Eylemlere İlişkin Kaynakça raporlarını yayınlamıştı.

Türkiye işçi sınıfı ve sendikacılık hareketi tarihinde çok önemli grev, direniş, yürüyüş, miting, işyeri işgali gibi eylemler vardır.

Türkiye’de ücretlilerin gelir getirici bir işte çalışanlar içindeki oranı resmi verilere göre yüzde 70’i aştı.

Tekgıda-İş Sendika Akademisi’nin bu haftaki raporu, 1947-1980 döneminde Türkiye’de işkolları düzenlemelerini ele almaktadır.

Sendikalar, üyelerinin ortak ekonomik ve sosyal hak ve menfaatlerini korumak ve geliştirmek üzere kurulan sınıfsal örgütlerdir.

Anayasamızın 166.maddesine 7.5.2010 gün ve 5982 sayılı Kanunla (M.23), Ekonomik ve Sosyal Konsey’e ilişkin şu düzenleme eklendi: “Ekonomik ve sosyal politikaların oluşturulmasında Cumhurbaşkanına istişarî nitelikte görüş bildirmek amacıyla Ekonomik ve Sosyal Konsey kurulur. Ekonomik ve Sosyal Konseyin kuruluş ve işleyişi kanunla düzenlenir.”

1946 yılından günümüze 12 kez toplanan Çalışma Meclisi bir danışma organıdır; ancak bazı toplantılar, Türkiye’de çalışma mevzuatının düzenlenmesi açısından verimli tartışmalara imkân sağlamıştır.