Türkiye’de hem sayı, hem tarih verilerek döviz kuru tahmini yapılamaz.

Yok yok; tahmin yapalım dedimse bundan “Döviz şu tarihte şuraya ulaşır” ya da “Şu düzey tepe noktasıdır, sonra geriler” gibi bir anlam çıkarılmasın.

Ekonomi yönetiminin geçen yılın ortasından beri adeta tek amacı var: “Dövizin seçime kadar fazla artmasını önlemek.”

14 Mayıs akşamı siyaseten nasıl bir tablo oluşacağına ilişkin bir dizi farklı görüş ve senaryo var.

Bir yanda liralaşma kavramı, diğer yanda iç borcunun dörtte birden fazlası döviz cinsinden olan Hazne!

Önce BDDK verileri çıktı ortaya: 20 Aralık akşamı vatandaş döviz satmamış, tam aksine almıştı.

Merkez Bankası döviz hesaplarındaki zorunlu karşılık oranını 2 puan artırdı.

İç borç stokunun yaklaşık dörtte biri döviz cinsinden. 32 milyar dolardan söz ediyoruz. Faiz inip kur yükselmeye başlayınca ekimdeki 75 kuruşluk artış döviz cinsi iç borcu bir anda 24 milyar lira büyüttü.

Merkez Bankası’nın yeni yol haritası artık çok net: “Faiz indirilerek TL zayıflatılacak ve böylece döviz problemi ortadan kalkacak, sonuçta enflasyon düşecek…” Nasrettin Hoca’nın peşin parasından daha garantili bir mekanizma!

Tarımdan sanayiye ithalata ve dövize endeksli fiyatlara bağımlı üretim yüzünden kur arttıkça enflasyon da artıyor.

Yargıtay 9. Hukuk Dairesi, kıdem tazminatının fesih tarihindeki tavanı aşmamak koşuluyla yabancı para ile hesaplanıp ödenebileceğine hükmetti.

Doğrudan yatırım çekemeyen, yalnızca gayrimenkul satan, zaman zaman portföy yatırımı alabilen ve krediyle finansman sağlayan bir ülke nasıl büyür ki?