Ankara’ya yürümek isteyen 146 işçi polis engeliyle karşı karşıya kaldı. İşçiler, açlık grevinin dördüncü gününde Çalışma Bakanı’na seslendi.

Tekgıda-İş Sendikası Örgütlenme Uzmanı Yunus Durdu, Polonez işçilerinin sesini duyurmak ve Ankara’ya yapacakları Anayasal Hak Yürüyüşü’ne devam edebilmek için tüm konfederasyon başkanlarına, siyasi partilere, emek ve demokratik kitle örgütlerine destek çağrısında bulundu.

Ürdün sermayeli Polonez işvereninin sendikaya üye oldukları için işten çıkardığı 146 işçinin mücadelesi Çatalca Adalet Sarayı önündeki direniş alanında sürüyor. İşçilerin, işe iade talebiyle verdikleri mücadelenin 141’inci günü olan 6 Aralık’ta Ankara’ya başlattığı “Anayasal Hak Yürüyüşü” polis engeliyle karşılaşmış, işçiler ilk durakları olan adliye önünde abluka altına alınmıştı. Yürüyüş taleplerinin engellendiği ikinci günde açlık grevine başlayan işçilerin adliye önündeki bekleyişinde 4 gün geride kaldı.

Açlık, soğuk ve baskı altında evlerine gitmeden açlık grevlerini sürdüren işçiler kimi zaman sağlık sorunları da yaşıyor. Yakınları da işçileri yalnız bırakmıyor. Her şeye rağmen kararlı şekilde eylemlerine devam eden işçiler Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’a seslerini duyurmak için yolların açılmasını istiyor.

BAKAN IŞIKHAN’A VERDİĞİ SÖZÜ HATIRLATTILAR

Tekgıda-İş Sendikası Örgütlenme Uzmanı Yunus Durdu, kasım ayında Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanı Vedat Işıkhan ile yaptıkları görüşmeyi hatırlatarak şöyle konuştu:

“Çalışma Bakanı Vedat Işıkhan bizi makamına çağırdı ve bu işi çözeceğine söz verdi. Kadın arkadaşlarımıza ‘Bu fabrikanın sahipleri Türkiye Cumhuriyeti’ni çadır devleti zannediyor.’ diyerek yüksek perdeden konuştu. Aradan bir ay geçti, tek bir kelime etmedi.

BU İŞÇİLER TÜRK VATANDAŞI!

“Aylardır kurulan bu barikatlarla, işçilere yapılan tecritle, ters kelepçelerle karşı karşıya kaldık. Anayasa’nın bize verdiği hak yürüyüşümüz de polis tarafından saatlerce engellendi. Tarlalarda engelli işçilerin bile dövüldüğü günler yaşadık.

“Vicdanını bu kadar kaybedenlere sesleniyorum: Bu işçiler bu ülkenin anaları, bacıları, babaları, genç kızları. Yabancı uyruklu değil, Türkiye Cumhuriyet işçileri. İşte yanımız adalet sarayı. İçerideki hakimler, savcılar, hukukçular çıksın anlatsın: Bizim Ankara’ya yürümemiz Anayasa’ya aykırı mı değil mi? Burada talimat verenlere anlatsınlar. Biz elimizdeki lambalarla, terazilerle bu adalet saraylarında adaleti savunan hukukçunun olmadığını görüyoruz. Bizim isyanımız buna.

TEK ŞEY İSTİYORUZ: İŞİMİZİ!

“Geçinemiyoruz, zordayız, vergide adalet istiyoruz, özelleştirmelere karşıyız diyoruz. Polonez işçileri burada aylardır evlerine ekmek götüremiyor. Tam 5 aydır eşi felçli, çocuğu kanserli olan kadınlarımız 49 saattir (dün) burada aç ve susuz. Sadece Anayasa’nın onlara verdiği hakları istiyor. Kefenlerini giydiler. Burada doğacak tüm olumsuzluklardan başta Çatalca Kaymakamı, İstanbul Valisi, İçişleri Bakanı, Çalışma Bakanı sorumludur.

“Tek bir şey istiyoruz: İşimizi istiyoruz! Bu memlekette insan gibi yaşamak istiyoruz. Çok mu şey istiyoruz? Bu memleketi yönetenler, kendi ülkesinin insanını görmeyenler… Burası Filistin’e dönmüş. Filistin’deki kadınlardan Polonez kadınlarının ne farkı kalmış? Hiç Allah korkusu yok mu? Şuradaki sarayın içinde bir tane yürekli hukukçu yok mu? Sizin Allah’ınız yok mu! İsyan ediyoruz artık, yeter!

CUMHURBAŞKANI’NA ÇAĞRI

“Ey Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan… Eğer itibardan bahsediyorsanız, Çatalca Adliye Sarayı önünde taşta yağmurda günlerdir sokaklarda yatan kadınların büyük çoğunluğu sizin seçmeniniz. Bu ülkede sizin cumhurbaşkanı olmanız için oy veren insanlar. Bu kadınları, bu anaları, gençleri, onurundan şerefinden başka hiçbir serveti olmayan bu insanları burada yatırıyorlarsa, ses çıkarmıyorsanız bu madalyayı sizin boynunuza gönderiyoruz. Anayasa’dan doğan haklarımız verilecekse biz bu uğurda öleceğiz!”

Yunus Durdu, tüm konfederasyon ve sendika yöneticilerine; kendini işçiden yana gören tüm siyasi partilere, ülkesinin geleceğini önemseyen herkese Polonez işçilerini yalnız bırakmama çağrısı yaptı. Durdu “Polonez işçileri ölmesin diye buraya dayanışmaya çağırıyoruz. Polonez işçilerine sahip çıkmak Türkiye Cumhuriyeti’ne sahip çıkmakla eşdeğerdir. Kalın sağlıcakla!” dedi.

– Nuh Kaya:

“Anayasa’nın bize verdiği hakla sendikalaştık. Ama işten atıldık, darbedildik, gözaltına alındık. Yılmadık çünkü anamızın ak sütü gibi helal olan hakkımızı kullandık. Dört gündür Türk bayrağı sancağımla birlikte buradayım. Türkiye’de hak aramanın bu kadar zor olduğunu bilmiyordum. Benim 6 yaşındaki çocuğuma param yok diyemedim, okula gönderemedim. Bu duygunun ifadesi yok. Ben 5 aydır işsizim. Üç ay zaten işsizlik maaşı alamadık. Çalışma Bakanıyla görüşme yapanlardan biri de benim. Kendi ağzıyla burası ‘çadır cumhuriyeti’ değil dedi. Eğer öyleyse bizim mağduriyetimizi çözsün. Bir hükümet, nasıl bir özel sektör işvereninden güçsüz olabilir?”

ÜÇ MAYMUN

– Temam Önal:

“Yürüyüşe geçtik ama barikatlar kuruldu. İzin verilmedi. Her taraf polis dolu. Nefes almamız bile yasak. Bizim yolumuz açılsın, hakkımızı arayalım. Biz burada herkese başvurduk, hep direndik ama herkes üç maymunu oynuyor. Yağmurun altındayız, başımıza branda koymamız için bile talimat bekleniyor. Ben kalp hastasıyım, açlık grevindeyim, üç gün oldu. Kim benim başıma geleceklerin sorumlusu? Hesap verebilecekler mi? Ama bizim hayatımız ucuz onların gözünde. Bir değerimiz olsaydı çözüm bulurlardı. Cumhurbaşkanı’na ulaşmak istiyoruz, derdimizi ona anlatmak istiyoruz.”

‘UTANDIM’

– Temam Önal’ın eşi Coşkun Önal, duygularını anlatırken titreyen sesine ve dolan gözlerine hakim olamadı:

“En başından beri beraberiz. Eşim ve yengem burada fakat hepimiz bir aile olduk. Utanç verici bir şey. Şu insanların halini görüyoruz. Nasıl bir devlet diyorum, bu insanları bu halde bırakıyor. Biz devletimize askerlik yaptık, severek gittik.

“Ama şu yapılanı görünce insan konduramıyor. Huzurla uyuyamıyorum, eşim burada. Devletin hiç mi yetkilisi yok, bu insanların halini gören? Birilerinin sahip çıkması lazım. Herkes aç susuz. Ben devletimden utandım. Şaşırıyoruz. Benim eşim 18 yıl çalıştı buraya. Yengem 10 sene. O buradayken evde nasıl duralım. Yazık günah!”