Geçen yılın nisan ayına göre bu yıl nisan ayında 1 milyon 116 bin kişi daha işsizler ordusuna katılmış. İşsiz sayısı bu artışla birlikte resmi rakamlara göre, 4 milyon 202 bin kişiye ulaşmış. İşsizlik dolaylı olarak 16 milyon kişiyi etkiliyor. Bu rakam mevsimsel etkiden arındırılmış ve kayıt altındaki işsizlere ilişkin. Asıl tablo görünenden daha karanlık. Önümüzdeki aylarda tarım ve turizm sektörlerinde yaşanan durumun da nasıl olduğu daha net gözükecektir.

 

Bir yılda 1 milyon 116 bin kişinin işsiz kalması, ülke ekonomisindeki durumun en net göstergesi.

 

Türkiye artık krizden çıkışı konuşarak vakit kaybetmemesi gereken noktadadır. Bıçak kemikte ve artık bir an önce üretim ekonomisini hayata geçirerek, yeniden sosyal devlet olma misyonunu yüklenmelidir. Giderek derinleşen işsizliğin arkası büyük yoksulluk ve açlık getirir. Çarşı ve pazarlar mevsimsel üretim artışıyla bir miktar ucuzlasa da çözüm olmaktan uzak ve sonbaharla birlikte yeniden fiyatların artacağı kesin.

 

Oysa Türkiye tarımsal üretim ve gıdada kendi, kendisine yeten bir ülkeydi. Hepimizin köyümüzle bağı vardı, bu yüzden sanayideki ve dövizdeki dalgalanmalar işsizlik yaratsa da, açlığa sebep olmuyordu. Uzun yıllardır izlenen yanlış politikalar önce tarımı vurdu. Kendi ürettiğiyle kendi karnını doyuramayan köylü nüfusu giderek azaldı. Tarlasında ürettiği nohutu, fasülyeyi, kümesinden aldığı yumurtayı, beslediği hayvanından aldığı sütten, zeytininden elde ettiği yağı bile marketten almaya başladı. O duruma geldik ki, tahıl ambarı olan ülkemizde buğdaydan, mercimeğe, samandan yumurtaya kadar ithal eder olduk. Hayvancılık da cabası…

 

Şimdi krizin sanayide yaşanan kısmını rakamlarla görüyoruz. Halkçı, devletçi bir ekonomi modelinden başka çıkış gözükmüyor. Üretmeden ve bu üretimin lokomotifi devlet olmadan tünelin ucundaki ışığı zor göreceğimiz kesin. Özel sermaye ekonomik olarak küçüldükçe ilk iş işçi çıkartacaktır. Bu onun kendisini ve sermayesini korumak adına yapması kaçınılmaz olan bir uygulama. O işçi çıkarttıkça kriz daha da derinleşecek, yoksulluk giderek artacaktır. Öyleyse buradan kamucu anlayışla çıkabiliriz. Özel sektörü de destekleyen, özellikle istihdamı korumaya yönelik gerçek desteklerle bu sağlanabilir. Amaç işvereni vergi yükünden kurtarmaktan çok, istihdamı korumak olmalı ve bunun denetimleri yapılmalı.

 

Türkiye’nin iki güçlü ayağı var; biri tarım diğeri sanayii üretimi. O yüzden dışa bağımlı politikalar derhal değiştirilerek bu alanlarda bir an önce ulusal politikaları hayata geçirmek gerek.

 

Tüm bunları ekonomistler ve ulusal politikaları savunan siyasetçiler söylüyor. Yerli ve milli olma sadece söylemde kalıyor. Tarlaya atılan tohum ithal olursa alınan mahsul yerli olmaz ve kriz büyüdükçe artılan tohum sayısı da giderek düşer. Eğer sanayide hammadde ve yan ürünler ithal olursa üretilen hiçbir makine milli olamaz. Döviz arttıkça üretimi sürdürmek adına işçi çıkartmak zorunda kalınır.

 

Görünen o ki, işsizlik ve üretimdeki bu düşüş böyle seyrederse hepimizi çok zor günler bekliyor. Şimdi herkesin elele verip bu gidişatı değiştirmesi gerek. Ekonomiyi düzeltecek ulusalcı, üretimden yana politikalar aynı zamanda Türkiye’nin yeni bir dış politika oluşturması anlamına da gelecektir. S-400’lerle başlayan yeni rotanın ekonomide de bir an önce hayata geçirilmesi çözüm adına atılacak çok büyük bir adım olacaktır.

 

İşsizlik rakamları dolu dizgin koşarken işçi sınıfının örgütlerinin de sesi daha yüksek çıkmalı. Çünkü kriz ilk önce ve en ağır işçi sınıfını vuruyor. Bu zamana kadar sendikalı olmaya gerek duymayan ya da ‘işten atılırım’ korkusuyla sendikalara üye olmayan işçiler de artık bu anlayışı değiştirerek örgütlü olmak zorunda. Sendikal örgütlülük sıfır işsizlik değildir ancak işten atmaların önünde önemli ve güçlü bir set yaratmanın en etkili aracıdır.