Tekel işçilerinin hak talebini adaletin terazisinden alıp ´maliyet hesabına´ yatıran devlet, demokrasi, sosyal haklar ve özgürlüklerin de artık piyasaya dahil olduğunu itiraf etti.

Tekel işçilerinin hak talebini adaletin terazisinden alıp  ‘maliyet hesabına’ yatıran devlet, demokrasi, sosyal haklar ve özgürlüklerin de artık piyasaya dahil olduğunu itiraf etti.
Tekel işçilerinin özlük hakları, büyük neoliberal işletme tarafından ‘arkaik’ ve ‘yüksek maliyetli’ bulunmuştu.

Patronaj şivesi kullanarak ‘ziyadesiyle merhametin çıkardığı maraz’ ifadeleri vatandaşla olan iş akdinin feshiydi.
Meğerse devletle aramızdaki vatandaşlık bağı gerçekten çok ‘ekonomik!’ bir ilişkiye dönmüştü.

Cümbür cemaat epeydir piyasanın esirgeyici gücüne bırakılmıştık. 
Hapishaneleri dahi özelleştiren  ‘asri dinamikler’, ‘vatandaşlık haklarını’ da özelleştirme kapsamına almıştı.

‘Hakların’ akıbetini, temsil ettiği ekonomik mahiyet ya da maliyete göre ‘piyasa gücü’ tayin ediyordu.
Piyasalara uyumlu ‘vatandaşlık konumuyla’ ıskartaya çıkarılmış ‘maliyet çağrıştıran vatandaşlık’ ayrıştırılmıştı.

Değişen vatandaşlık tarifimiz ve devletle sözleşmemizin bitişinden Tekel direnişiyle haberdar olacaktık.
Ve onları 47 gün izlerken ‘vatandaş ve devlet bağını’ gözden geçirecektik.
Haklarından başka ‘tek kuruş’ istemeyen Tekel işçileri ‘halkın parasını çarçur etmekle’ itham edilirken, yakından bakan her göz için  ‘ahlaki olanı da’ işaret ediyorlardı.
Ülkemizin metruk ideolojilerini dışlayarak, muktedir şinas parazitlere mesafelerini koyarak  sahici sivil ve demokratik hareket sergilediler.

Vatandaş kimliği ve özlük haklardan başka bir dayanağa itibar etmediler.
Ne mazlumluğa tenezzül ettiler ne de sosyal sadakaya razı geldiler.
Piyasa zehriyle dopdolu küçük çıkarcı beslemelerinin ‘ücretlerini beğenmiyorlar bunlar’sataşmalarına özlük hakkıyla, çıkar arasındaki haysiyet farkını fark ettirdiler. 
Hakları olanı boyunlarını eğerek değil, çenelerini kaldırarak talep ettiler.
Haklarının ulufe değil adil paylaşımdan geçtiğini sıkı sıkıya vurguladılar.
 Demokratiklik ve sivillik iddiasındaki  yaklaşımların içerdiği ‘iktidar ve militarizmden’, fersah fersah uzaktaydılar.

Kendi dayanışmaları içinden bir ‘otorite!’ çıkartıp onun peşine takılmadılar, hepsi ‘özgün emek hikayesinin kahramanı’ gibiydi.
Ama direnişlerindeki bütünlük kaya misaliydi. 

Mağduriyet manzumeleriyle kan dolaşımı yükseltilen ülkemizde sükunet ve tevekkülle 47 günü naylon çadırlarda ‘dayanışma’ içinde geçirdiler.
Yoksulluğun sokaklarında ‘yardım paketi kapma’ kavgasına girişenlere ‘haklarının’ kavgasını gösterdiler.
Hanidir ‘onurundan’ sökülmüş yakınan ‘çaresizlik’ naylon çadırdaki ‘insan haysiyetine’ kavuştu.

‘İnsan gibi yaşama hakkının’ ne milliyetçiliğin sert virajlarından ne de etnik milliyetçiliğin dar boğazlarından geçmediğinin delaleti oldular. Ötekisi olmayan nicedir hasret kaldığımız ‘ülke insanımızın’ yüzünü gördük.
Demokrasinin insani çalışma koşulları ve haklarıyla kendini kuracağının ihtarını çektiler.   

Sayelerinde devletin vatandaşına ‘merhamet’ ifadeli hitabının  devlet kimliğini örselediğine tanık olduk.
Piyasanın bize biçtiği ekonomik değerin yanında başka bir değerimiz de vardı.
Böylesi, hak mücadeleleri kazanmak ve kaybetme muhasebesinin ötesinde  bizleri ‘kolektif vicdana’ kavuşturarak,
işler ve işlemler aleminden kurtaran ‘insanlık dayanışmasıydı.’     
Görenler gördü, anlayanlar anladı…

Çürümüş dünyamıza naylon çadırlardan esen tazeliğe ve zindeliğe hepimiz yer açmalıydık.

Kaynak: Akşam Gazetesi